Ξέρω γω? βιβλία?

 «..Mου φαίνεται υπεροπτικό να ζητείς από μισθωτούς να πληρώσουν 20 ευρώ για ένα βιβλίο ή 7 ευρώ για σινεμά. Eίναι καταδικασμένοι στην τηλεόραση. Kαι όταν την ανοίγουν, τι βλέπουν; Tο "Ρrive" και τέτοιες προκλητικές γκλαμουριές..».

~Χρήστος Xωμενίδης 

Αυτά σε συνέντευξη, κάπου το 2003, από έναν αρκετά ευφυή και αξιόλογο συγγραφέα.   Σκεφτείτε 10 χρόνια μετά , με την όποια ευημερία υπήρχε τότε να έχει πιάσει πάτω, τα στάνταρντσ των μισθών να χουν γυρίσει δεκαετίες πίσω, η κοινωνία να κάνει όλο και πιο βαριεστημένες κινήσεις για να  προχωρήσει, και γενικά τα πράγματα να είναι τόσο μουνταά όπως ο ουρανός στο μεγαλύτερο μέρος της χώρας αυτό το διάστημα. Πως αλήθεια να απαιτείς κάτι τέτοιο;
Προσωπικά θα μπορούσα  βέβαια να  υποστηρίξω ότι την αξία ενός βιβλίου δεν μπορουν όχι 20  αλλά ούτε και μερικές εκατοντάδες ευρώ αρκετά να την αξιολογήσουν. Ίσως και για κάποιες ταινίες να ισχύει το ίδιο, αν και τις κατατάσσω στα πλαίσια ενός μονοπαρουσίαστου βιβλίου, με έτοιμο σκηνικό, πρωταγωνιστές, σκηνικά. Ένα μοτίβο ενός βιβλίου, μετουσιωμένο σε καρέ. Εντυπωσιακό, συνήθως, αλλά δεν εμπεριέχει την μαγεία που έχει το γραμμένο, να μπορεί ο καθείς δηλαδή να δημιουργήσει ενα διαφορετικό σκηνικό, σύμπαν ολόκληρο, γύρω από το  δωσμένο σενάριο. Βέβαια στην εποχή , στις εποχές, όπου ζούμε και με τα πρότυπα που έχουμε, τα πάντα έχουν μια "τιμή" ,και τα πάντα "πουλιούνται"  και "αγοράζονται". Έτσι ο κάθε εκδοτικος οίκος θέλει να κάνει πωλήσεις για να επιβιώσει (ο εκδότας) , η κάθε Γιου Μπι   θέλει να κόψει εκατομμύρια εισητήρια κατά το ίδιο σκεπτικό και γενικά υπάρχει μια σπίλωση  των τεχνών αυτών  όπου έχουν (συνήθως) να προσφέρουν κάτι  ακόμη, στη ψυχοσύνθεση και την ίδια την προσωπικότητα των ανθρώπων.

Είναι όμως αρκετή δικαιολογία, για όλους μας, η καπιταλιστική αυτή, προσέγγιση της λογοτεχνίας, επί παραδείγματι;
Είμαστε άμοιροι ευθυνών , απέναντι στις καταστάσεις, και συγκεκριμένα στον ""πνευματικό"" και εν γένει κοινωνικό ξεπεσμό; Πάντα μπορούμε να κατηγορούμε τον Χ εκδότη που δε σέβεται την κατάσταση και αισχροκερδεί , τον καπιτάλα καναλάρχη(και μεγαλοεκδότη συνήθως εν ελλάδι κώλος τυχαίως) για την αηδία που προσφέρει , για τα συμφέροντα που εξυπηρετεί , για , για ,για..Και συνήθως να μου πεις , αυτό κάνουμε.

Όμως όσο και αν δεν μπορεί να το πιστέψει κάποιος, σαυτές τις ..απαίσιες κοινωνίες, υπάρχουν βιβλιοθήκες,   μικρές ή μεγάλες, αρχεία δεκάδων χρόνων, ή συλλογές/αφιερώσεις μεγάλων Ανθρώπων, που κοσμούν   κατά τόπους τα άστη[κυρίως]. Και οι άνθρωποι τι αποφασίσαμε να κάνουμε; Να τις αφήνουμε έρμαια του χρόνου, και λοιπών καταστρεπτικών στοιχείων (λέγε με δημοτικές αρχές, κυβερνήσεις, συμφέρονται).

Τρανό παράδειγμα, η Βικελαία Βιβλιοθήκη στο Ηράκλειο. Τρέμω να επιστρέψω και να τη δω εν λειτουργία με  καφετέριες ή δε ξέρω και γω τι άλλο θα νοικιαστεί [από οτι είχα ακούσει] , καθότι ...πολυκέντρο .. Σε ένα κτήριο που δεν έχει να ζηλέψει τίποτα από κάποιο κατάστημα καλλυντικών, με προστατευτικά που σου μοιάζουν σαν "της φυλακής τα σίδερα", απορείς αν  υπάρχει ίχνος ντροπής πρώτα από ολα ,  και πολύ λιγότερο σεβασμού, σ' όλους αυτούς που πήραν τις αποφάσεις και τα φράγκα πιθανότατα για όλο .. αυτό...
Και σαφώς σα δημότες δεν πράξαμε τόσα χρόνια τίποτα παρά  μερικές υπογραφές εδώ και κεί, ή κανά δρώμενο, και ξανά για ύπνο.. Ή μάλλον όσοι ήταν να είναι δραστήριοι, δεν καθησύχασαν ίσως ποτέ, ΑΛΛΆ όλή η υπόλοιπη ηρακλειώτικη κοινωνία,   και όχι μόνο, αναλωνόταν με το ..υπέροχο στολίδι -εμπορικό κέντρο στην παραλιακή, καθώς και με τα   εξαιρετικής ποιότητας μουσικά βράδια (καιμιαςπουταναφεραμε, είναι τουλάχιστον προσβλητικό να αναφερόμαστε στον ορισμό της βρωμιάς και των ντρόγκιων, του ξεπεσμού και της ξεφτίλας  ωσ  "σκυλό-". προς τα σκυλιά σαφώς)
Και επανέρχομαι. (να μην ανοίξω και το παράδειγμα του αρχείου της ερτ, που αποτελεί πιο μαύρη  σκηνή).
Λεφτά για  ένα βιβλίο μια στο τόσο ,και όχι μόνο του ..περιπτέρου, δεν έχουμε. Αλλά το γαμωρεύμα μετά τα χριστούγεννα μπορούμε να το πληρώσουμε και με το παραπάνω , μιας και στολίσαμε ~μέρες που 'ναι.  Ή τα 20 ,τα 15 , τα 10 ευρώ που μπορεί να δώσεις  για ένα βιβλίο -δε σου λέω να διαβάζει κάποιος 200 βιβλία το χρόνο, αλλά 4-5, δε μπορείς, όμως το  Σάββατο  και την τετάρτη ανοίγουμε μπουκάλι έτσι;; Και πάει λέγοντας με δεκάδες παραδείγματα.

Αλλά ακόμη και αν βγάλουμε αυτο το κομμάτι , μπορείς να πας να δανειστείς από κάποια βιβλιοθήκη, ή να ανταλλάξεις με κάποιον άλλο,  ή  δε ξέρω γω τι άλλο. Όπως μπορώ εγώ, μπορείς εσύ,  μπορεί και ο καθένας μας , και να δημιουργήσουμε ένα δίκτυο όπου η γνώση, ο πραγματικός πλούτος,   Τα βιβλία, θα διοχετεύονται και θα εξαπλώνονται σαν ιος.

Ένας ιος που όμως το μόνο που μπορεί να βλαάψει είναι το υπάρχον ,σάπιο, σύστημα και τις παρατρεχάμενες ιδέες του και επεκτάσεις.

Όλα αυτά με θέληση για αλλαγή ,προσωπική , και κυρίως διάθεση για αυτοκριτική και επαναδιαμόρφωση του ""πνεύματος"" , που δυστυχώς φαίνεται ότι δεν υπάρχουν.

ΥΓ: Όταν θα δημοσιευτεί το κείμενο, πιθανότατα θα βρίσκομαι στην πρωτεύουσα , και ευελπιστώ να χω βολτάρει κάπου στο Μοναστηράκι, όπου  έργα αμύθητης αξίας και πλούτου, τα βρίσκεις (ευτυχώς ή δυστυχώς?)  ξεχασμένα, σκονισμένα ,να λαχταρούν να ρουφήξεις το είναι τους

ΥΓ2: Αφορμή ίσως αφαιρετικά πολύ, στάθηκε η ?σύλληψη , ενός δημοσίου προσώπου, από αυτά που αναδείξαμε ώς κοινωνία και δε θα πρεπε να μας τιμά καθόλου, ενός στυλάτου σκατού. Το αστείο είναι πως τα στήνουν και γελάνε με την πάρτη μας.

(O)

*[λ.ε.] Φαρενάιτ 451 - Ρέυ Μπράντμπερυ

Οι συνεκτικές ιστορίες Griffiths

"Οι συνεκτικές ιστορίες Griffiths  εισήχθησαν το 1984 για να συνδέσουν τις κβαντικές μετρήσεις με αληθοφανείς διηγήσεις .Μια τέτοια ιστορία κατασκευάζεται με βάση μια σειρά μετρήσεων, λίγο-πολύ οποιωνδήποτε, που έχουν σχέση με διαφορετικές στιγμές. Κάθε μέτρηση εκφράζει το γεγονός ότι μια ορισμένη φυσική ποσότητα  ενδεχομένως διαφορετική από μέτρηση σε μέτρηση εμπεριέχεται, σε μια δεδομένη στιγμή, σ' ένα συγκεκριμένο πεδίο αξιών . [...] . Εκκινώντας από ένα υποσύνολο μετρήσεων, μπορούμε να καθορίσουμε μια ιστορία,  λογικά συνεκτική, για την οποί ωστόσο δεν είμαστε σε θέση αν είναι αληθινή. Μπορεί απλώς να υποστηριχθεί χωρίς αντιφάσεις.  Ανάμεσα στις ιστορίες του κόσμου που είναι πιθανές μέσα σ' ένα δεδομένο πειραματικό πλαίσιο ορισμένες μπορούν να ξαναγραφτούν με την εξομαλυντική μορφή του Griffiths. Τότε, λοιπόν, ονομάζονται συνεκτικές ιστορίες Griffiths, και τα πάντα συμβαίνουν ως  εάν ο κόσμος ν' αποτελείτο από ξεχωριστά αντικείμενα, προικισμένα με εγγενείς και σταθερές ιδιότητες. [...] "

~Τα στοιχειώδη σωματίδια, Μισέλ Ουελμπέκ

                On process το αριστουργηματικό όπως διαφαινόταν αλλά και εξελίσσεται μυθιστόρημα-?-,  δίνει πάμπολλες  ευκαιρίες,  να αναλογιστείς το μεμονωμένο μεγαλείο ορισμένων, και την τραγική  τροπή όλων. Αλλά προς το παρόν το παραπαάνω απόσπασμα θα αποτελέσει την εισαγωγή στους συνηθισμένους λογισμούς και παραλογισμούς.

                Δεν είναι ασυνήθιστο το φαινόμενο, να αναπολούμε καταστάσεις, -συν-αισθήματα, ανθρώπους, τόπους , περιόδους της ζωής.  Το πόσο "ατόφια" έχει αφήσει όμως κάποιος τα αρχεία στη μνήμη του, ποικίλει.. Σε εθνικό επίπεδο, μιλάμε για "ασθενή μνήμη", για μονόπλευρη προσέγγιση -εμείς οι καλοί , οι "άλλοι" οι κακοί κ.ο.κ- , για χίλια δυο..  Στα προσωπικά μας όμως; Είναι το ίδιο καταδικαστέα μια αλλοίωση ή μια μονόπλευρη προσέγγιση κάποιου (πε)περασμένου γεγονότος;
                Εύκολα θα απαντήσει κάποιος, και βεβιασμένα ίσως, ότι είναι σαφώς  ελαφρύτερο όταν αφορά τα προσωπικά , γιατί μιλάμε για μεμονωμένα άτομα, καταστάσεις, που δεν θα έχουν πιθανώς κάποιο αντικτυπο στο μέλλον(?), όπως μια για παραδειγμα , εθνικιστική τάση που μπορεί να κυριαρχήσει κατά τόπους ή και σε ευρύτερη κλίμακα. Κάποιος εξυπνάκιας θα πεταγόταν και, διόλου άστοχα, θα ανέφερε  με  νόημα  ότι "ακόμη και η ολέθρια πυρηνική έκρηξη, προκύπτει από την  [σε πρώτη φάση] σχάση ενός και μόνο  ατόμου". Αλλά δε νομίζω ότι θα θελα να πλατιάσω , Και, με κάποιος παράδειγμα επι τούτου.. όχι προς το παρόν τουλάχιστον.
Η απάντηση σαφώς  και είναι σχετική , και αφορά τη προσέγγιση του θέματος, όπως και κάθε φορά άλλωστε.              

                Προς τι όμως το ..σμίλεμα των αναμνήσεων;; Γιατί να θέλουμε να ωραιοποιούμε(ως και την αντίπερα όχθη , της τραγικότητας) τα πράγματα;  Για κάθε ωραία στιγμή έχουμε ξεσκαρτάρει και έχουμε "εξορίσει" 10δες σκληρά μα γεγονότα τα οποία θα άλλαζαν την εικόνα ,το τοπίο. Αντίστοιχα βεβαίως, σε στιγμές που η  απαισιοδοξία χτυπάει μαύρο, θολώνουμε τόσο τα δεδομένα, τα βάζουμε όλα με αρνητικό πρόσημο και αγωνιούμε για να βρούμε έστω  ...μηδέν  στο αποτέλεσμα.

                Ίσως είναι ο φόβος, ή καλύτερα η φοβολαγνεία που ενδεχόμενα να διακατέχει τον άνθρωπο,  ο οποίος Θέλει βρει κάτι να τον σταματήσιε. υποσυνείδητα γι αυτό ζει και μάχεται, για να αποδείξει ότι στο τέλος θα χάσει. 
Τoo much? Μπορεί, αλλά είναι μια οπτική.    Διότι στην περίπτωση που αναπολείς "καλές στιγμές" , ενδέχεται να  θες να δείξεις την ήττα στην οποία έχεις φτάσει . Ή αντίστοιχα όταν τις εξυμνείς, να θες να σε βάλεις σε αυτή την κατάσταση. Ή και όχι. Δε ξέρω.

Τι πιο απλό όμως, από το να έβαζε ο καθένας μας κάτω  τα πράγματα, και να λεγε , άχ τι ωραία που ήταν "τοτε", ή  πόσο όμορφα πέρναγα με την "τάδε" ή το δίνα γεγονός, ΚΑΙ ΣΤΗ ΣΥΝΕΧΕΙΑ, να ανέλυε ,πέρα από την ευχαρίστηση της αναπόλησης και της ανάμνησης , το τι έφταιξε ( ορθότερα για εμένα, τί Άλλαξε) και  ξέφυγε εκείνη η κατάσταση; Και εφόσον  αναμφισβήτητα   κάτι παραπάνω από "κατι" άλλαξε,  θα ήταν  μια λογική να επιδιώξεις την επανακατάκτησή του; ή μήπως ένας επαναπροσδιορισμός των στόχων βάσει των δεδομένων θα ήταν η καλύτερη λύση;
Τα συναισθήματα για την ψυχή και την ευεξία του πνεύματος  αλλά και η λογική για την επανάληψη , όχι του γεγονότος αλλά του συναισθήματος.

Δε βαριέστε, άκρη δε βγάζουμε

(Ο)

*[μ.ε]Dream Theater - The Bigger Picture

μιαςπουταναφεραμε

                 Νέα βδομάδα λοιπόν και τις προηγούμενες μέρες φωτιά οι εξελίξεις. Χαμός από την όποια δήλωση κάποιου μαγκιόρου αλήτη, πανικός υπέρ  και αγιοποίηση της λεβέντισσας ...τραγουδοποιού και η χαρά των ούγκανων που απαρτίζουν την κοινωνία μας να ξεσπά από όλες τις κατευθύνσεις.  Οι περισσότεροι αριστερούληδες(και γενικότερα αταμπελάριστοι επαναστατες και τα ρεστα κρατατα ) είδανε την ,άλλοτε προφανώς αγαπημένη τους τραγουδίστρια, να ορθώνει αναστημα και να "την λέει"(??) σε έναν επίσης  πάλαι ποτέ αγαπημένο . Σαφώς τελευταία λόγω  ηθικής και γραμμής της ...τάσης τους δεν τους επιτρεπόταν να έχουν συμπαθεια /εμ/ , σε τετοιους ... παρωχημένους καλλιτέχνες. Τώρα ήταν η εποχή του ..Θανάση, του ..Σωκράτη, του εναλλακτικού βρε αδερφέ.

                Άλλάα.. η δέσποινα, και φωτογραφίες αυτής κατέκλεισαν τα  σόσιαλ γίδια  με το  (Α)λφα σε περίοπτη θε΄ση, με χαριτωμένα συνθήματα  παραφράσεις(?) τραγουδιών, κόκκινα ή κοκκινόμαυρα φόντα και πάει λέγοντας.  Αλήθεια απορώ τι το αποστομωτικό είπε η επαναστατημένη εδώ και χρόνια ψυχή. 
Όχι δεν τη  διάβασα . Ούτε του νότις ,του γιαννάκη του πλούταρχου ή των λοιπών Υπερ-προσωπικοτήτων . Υπάρχουν πολύ περισσότερο ενδιαφέροντα πράγματα, και με ουσία, από το να αναλωθείς σε κάτι τέτοιο..
                Να για παράδειγμα, την αξιομνημόνευτη αντισυγκέντρωση  φοιτητών στην αθήνα(ο ιστορικός κάποτε θα γράψει "Ησαν μυριάδες μυριάδων"  ή καάτι τετοιο).   Εξαιρετικό θέμα να ασχοληθείς. ΣΑΦΩΣ, παίρνοντας θέση από το πισί σου , να αλλάξεις μια φώτο να δείξεις ευρηματικότητα.. Μπραβο σου φανταστικέ  τύπε . Εδώ τα παιδιά δε μπορούσαν να γράψουν ένα πανό-γιατί προφανώς δεν το έχουν ξανακάνει αν και 20 -25 χρονών -. Νομίζεις χρειάζονταν τη βοήθεια σου ή όόόόλων αυτών που σου κοινοποιούσαν τη φωτό, για να φανούν γελοίοι?? Μπα δεν τα χω με αυτούς σε αυτή τη φάση. Επιλογές κάνει ο καθένας και ο τρόπος ζωής είναι αν μη τι άλλο  εξ ολοκλήρου προσωπική επιλογή.

Αλλά εσύ τι έκανες; Όχι προχθές την ώρα της ..."αντισυγκέντρωσης" . Αλλά Τόσο καιρό. Εδώ και κάπου μερικές βδομάδες-δε θα αναφέρω προηγούμενες χρονιές μιας και έχουμε μόνο κοντινή μνήμη, όπου γίνονται όσα γίνονται.  Πήρες θέση;  Αποφάσισες ότι θα συμμετέχεις ,ενεργά, στις εκδηλώσεις; Μπα πάω στοιχημα,  στην καλύτερη να ανέβασες κανα αρθρακι για το πολυτεχνείο -μεγάλη η χάρη του- ή κανα επαναστατικό τραγουδάκι. Α και αυτό 2 μήνες μετά τον όποιο σάλο με τους διοικητικούς.
Στην αρχή όλοι ήμασταν σε αναμμένα κάρβουνα. οι παρατάξεις δώστου τις ανακοινώσεις για επιτροπές η συζητήσεις- καθολικές μα και συνάμα κλειστές - για το τι πρπει να γίνει απο το "Φοιτητικό Κίνημα" . Συμπαράσταση, ενεργή δράση, κουραφέξαλα. Στα περισσότερα πανεπιστήμια της χώρας  για τον άλφα ή  βήτα λόγο τα πνεύματα κατευνάστηκαν. Και επιστρέψαμε στις ζωές μας.. Καμιά πορεία ,αποχή από το μάθηματακι λόγω πορείας, άιντε και καμια εκδήλωση ομιλία αγωνιστικών χαιρετισμών και μονολόγων..  Πάλι για τον άλφα ή βήτα λόγο παρέμειναν κλειστά στην Αθήνα εκπα και εμπ, όμως μεσα απο αυτό τι; μετά από αυτό τι;*
                Οι κινητοποιήσεις όταν  κυρίως δεν είναι Μ-Α-Ζ-Ι-Κ-Ε-Σ, είναι για να σπάνε , να μποϋκοτάρονται, να εκφυλίζονται. Και σαφώς όταν στα χέρια σου έχεις τα Μέσα μαζικής προπαγάνδας, ελέγχεις ομάδες που μπορούν να προβοκάρουν και μπορείς , με άμεση βοήθεια από τους "αντιπάλους" σου, να εφαρμόσεις ευκολότατα το "διαίρει και βασίλευε" , τότε μπορείς να μιλάς  για... Επιτυχημένες Ιστορίες,  και άλλα λόγια ν' αγαπιόμαστε..
                *Όταν ακόμη και στο εσωτερικό του δυναμικού (Φοιτητικού και πανεπιστημιακών) δεν υπάρχει ενιαία πλεύση και στόχευση καποιου κοινού σκοπού, λογικό είναι   ...το φρούτο από την πολύ ωριμότητα να σαπίσει και να το φάνε τα σκουλήκια.  Και έχουμε υπεραύξηση των σκουληκιών τα τελευταία χρόνια.

                Και φαίνεται ότι πέραν του διαίρει και βασίλευε , χρησιμοποιείται εκτεταμένα το σκέλος των θεαμάτων  από το  |άρτος και θεάματα| . Είτε με το αγαπημένο κουσκουσ δημοσίων προσώπων ,, που αντί να έχουν φάει χι τόσο καιρό κανάλια  και φυλλάδες  στηρίζονται σε αυτό, είτε με τον χλευασμό-""σαρκασμό"" στο δρόμο που χάραξαν δημοσιογραφίσκοι με την ...ευφυΐα  του θεμου  ή άλλων.. ~και σαφώς το κλασσικό κυριακάτικο απόγευμα..    Όλα μέλι γάλααα

(O)

Το έχετε σκεφτεί ποτέ;

Έχοντας έρθει αντιμέτωπη με το ερώτημα του πόσες πραγματικότητες υπάρχουν, αναρωτιόμουν πως θα έπρεπε να προσεγγίσω το ερώτημα αυτό. Η απάντηση επέρχεται λιγότερο φιλοσοφικά και περισσότερο βιωματικά. Αντιλάλησαν στο μυαλό μου τα λόγια ενός φίλου· υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσες βιώνουμε κάθε μέρα. Και αν η πραγματικότητα ορίζεται ως το σύνολο των υπαρκτών πραγμάτων που γίνονται αντιληπτά, ο αντικειμενικός κόσμος πιο σύντομα και περιεκτικά, αυτό που έχει περισσότερη σημασία είναι  πως αυτή η απρόσιτη συνθήκη γίνεται κάτι πιο προσωπικό και πιο ιδιαίτερο για τον καθένα μας.  Ουσιαστικά δεν υπάρχει κάτι αντικειμενικό, έγκειται στο κάθε άτομο στο πως θα διαχειριστεί τις καταστάσεις,   πως θα ερμηνεύσει τα μηνύματα που λαμβάνει από τους γύρω του και πως θα αντιδράσει σε αυτά. Η πραγματικότητα του καθένα χρωματίζεται από τα όνειρα του και ποτίζεται από τον κόπο του να τα ενσωματώσει απτά σε αυτή.  Υπάρχουν τόσες πραγματικότητες όσοι και οι άνθρωποι που ξυπνούν κάθε πρωί.

Σε αυτό δεν συμβάλλει μόνο η ιδιότητα του εκάστοτε ατόμου αλλά ολόκληρη η ψυχοσύνθεση του, όλες του οι εμπειρίες από την παιδική του ηλικία, η πρώτη αγκαλιά του γονιού ,η  πρώτη του επιτυχία, η πρώτη του αποτυχία, οι φίλοι του και οτιδήποτε τον στελεχώνει σαν υπόσταση. Και άλλωστε ποιο το νόημα να βιώνουμε τις καταστάσεις  όλοι με τον ίδιο τρόπο;! Η ζωή θα ήταν απερίγραπτα βαρετή και επαναλαμβανόμενη, σαν προκαθορισμένη.. Αν οι πραγματικότητες μας ήταν κοινές αν όλοι είχαμε την ίδια άποψη και οπτική δεν θα υπήρχε νόημα να έχουμε εσωτερική πάλη για διαφοροποίηση. Τέτοιου είδους σύγκρουση θα ήταν ανούσια και ψυχοφθόρα, άκαρπη και ανεδαφική. Έχουμε ένα δεδομένο, κάτι αντικειμενικό- η προσωπικά ορθότερο συλλογικά υποκειμενικό- και χρίζουμε ένα μικρόκοσμο πάνω σε αυτό με βάση το τι άνθρωποι είμαστε και το τι άνθρωποι θέλουμε να γίνουμε μέσα από τις ευκαιρίες που μας δίνονται. Εμείς καθορίζουμε την δική μας πραγματικότητα με τις επιλογές μας. Εμείς δράττουμε την κάθε μερα και εμείς κάνουμε κάθε ξύπνημα ξεχωριστό.

You would go?

Βιώνεις καταστάσεις , ίσως και καθημερινά, που απορείς αν δεν το εύχεσαι κιόλας, πως θα ήταν η κατάληξη "αν..". Σκέφτεσαι την τροπή που θα είχε η ζωή σου αν σε ένα  συγκεκριμένο γεγονός είχες πράξει διαφορετικά από τα πεπραγμένα.   Αλήθεια, έχει νόημα να μετανιώνεις για την εξέλιξη, για αυτό που βιώνεις  διότι δεν έπραξες κάτι , κάπου , καποτε, που θα το άλλαζε προφανώς;
                Ο Hugh Everett έδωσε πρώτος την μια ερμηνεία περί "πολλαπλών κόσμων" με βάσιμα στοιχεία και όχι απλά βασιζόμενος στην φαντασία ή το χάος που σου προκαλεί το ατένισμα του νυχτερινού ουρανού.   Είναι αρκετά ιντριγαδόρικο, για μένα τουλάχιστον , να πιστεύω ότι πολλά έγιναν αλλιώς και οδήγησαν αλλού. Ενδεχομένως σε κάποιο άλλο σύμπαν, οι θαλάσσιες ανεμώνες ποτέ να μην έχασαν τα σκήπτρα του πιο ευφυούς οργανισμού στον πλανήτη, ή  "κάπου" αλλού οι πλατυέλμινθες να έχουν φτάσει σε σημείο που να έχουν τη μορφή όπως τόσο φοβερά  έχει δώσει ο Frank Herbert  στο Dune.             Πιθανότατα και για καλή τους τύχη κάποιοι κόσμοι να μην έχουν γνωρίσει το σπίλωμα από τα ίχνη του ανθρώπου. Ή να στάθηκαν τόσο τυχεροί που  εκεί  όχι απλώς να είχε τη λογική που θεωρούμε ότι έχουμε, αλλά και να έπραξε βάσει αυτής.
                Πρόσφατα έπειτα από παρότρυνση μια φί-λης, είδα το "another earth" . Μια ταινία με αρκετή τροφή για σκέψη η οποία μέσα από ένα υπέροχο σημειολογικό γεγονός -που δε μοιάζει εφικτό αν μη τι άλλο με τη γνώση που έχουμε μέχρι σήμερα,  την ύπαρξη ενός αντικατοπτρικού μας κόσμου να σε τοποθετεί σε μια κατάσταση επανεξέτασης ,ίσως, και γιατί όχι απελευθέρωσης από τις τύψεις και τα "μακάρι να μην είχα κάνει αυτό" ή "αχ και να είχα ακολοθήσει το τάδε" blahblah.  Η αίσθηση  ότι κάπου αλλού ,κάποιος σαν και σένα, έπραξε διαφορετικά, και ίσως όχι μόνο μια φορά, προσωπικά τουλάχιστον με βοηθά να ξεπεράσω  το κεφάλαιο "τύψεις" .Ή καλύτερα το υποκεφάλαιο "κλάψιμο μοίρας" από το κεφάλαιο "τύψεις".
                Το να αναρωτηθείς αν έπραξες κάτι "σωστά" ή αν τελικά και πώς επηρέασε εσένα και τους γύρω σου αυτό, είναι δόκιμο , και μάλιστα κάτι που υποχρεούμαστε να κάνουμε, αλλά  για να διαμορφώσουμε τον δικό μας κώδικα ηθικής ή και για να βελτιώσουμε τα επόμενα βήματα μας.  Μια "λάθος" στιγμή ή απόφαση, πρέπει να μας είναι χρήσιμη μέχρι εκεί όπου θα  την χρησιμοποιήσουμε για να μην την επαναλάβουμε. Αν φτάσει στα όρια της ψύχωσης   ουσιαστικά θα αποτελέσει τροχοπέδη όχι για τα γεγονότα που θα ακολουθούσαν μια διαφορετική εκτίμηση ΤΟΤΕ, αλλά για το ΤΩΡΑ.
 Σαφώς δεν  υποστηρίζω το σκεπτικό του να μην σε νοιάζει τίποτα και κανένας, αν και είναι μια οπτική που καλώς ή κακώς συνάδει με τον ανθρώπινο εγωισμό. Τα πράγματα είναι απλά καθώς προχωράς.

           Κάνεις λάθη. Τα διορθώνεις. Πέφτεις. Σηκώνεσαι. Λυπάσαι. Χαίρεσαι. Κλαις. Γελάς. Θυμώνεις. Συγχωρείς. 
Αν παραμείνεις στις "περιττές" προτάσεις,  θα καταλήξεις-literally-,  και θα είσαι μόνος και προφανώς μονός/περιττός. 

                Πώς κολλάς στα πρώτα  κομμάτια;

                Από επιλογή.  Και μη μου πεις ότι δεν είναι επιλογή σου.  Τα περισσότερα πράγματα              αποτελούν κυήματα των επιλογών μας ,έμμεσα ή άμεσα.

                Πώς συνεχί-ζεις στα επόμενα ;

                Γκεσ γουάτ.! Από επιλογή. Από επιλογή για το  αν τα πρώτα θα τα αφήσεις άλυτα   ή αν θα  δώσεις λύση.

    Επιλογή α;   Η Ζωή ολάκαιρη είναι μια επιλογή.

 Αλλά επειδή μου ρθαν στο μυαλό πιθήκια και σπόγγοι ας βάλω μια άνω τελεία καθώς δεν υπάρχει

 καμία συνοχή ξανά. Ίσως  κάποιος άλλως εγώ να τα πήγαινε καλύτερα στην έκθεση και να είναι και 

συγγραφέας ,ποιος ξέρει;

Πάντως να ξέρετε, τα  λάθη είναι για να γίνονται και το στόμα για να χαμογελάει ..  So ;)

2-3 πρόχειρες σκέψεις για αρχή...

Η αρχή λένε είναι το ήμισυ του παντός. Θέλεις να γίνεις συγγραφέας;  Ξεκίνα με μια εικόνα που σου κίνησε το ενδιαφέρον, ξεκινά με μια λέξη που σε κατευθύνει αγόγγυστα σε μυριάδες συνειρμούς στριμώχνοντας και άλλες λέξεις δίπλα σε αυτή. Ξεκινά από τα μικρά, τα ασήμαντα, τα αδιάφορα. Εσύ είσαι αυτός που τα κάνεις σημαντικά, τα κάνεις ενδιαφέροντα, τα κάνεις μεγάλα. Το μεγαλείο ως είθισται να λέγεται ξεκινάει από μέσα μας.

Όλοι μας περνάμε φάσεις που αναρωτιόμαστε εμείς τι προσφέρουμε στον εαυτό μας ή στους γύρω μας. Όλοι μας έχουμε στιγμές που γινόμαστε νωθροί, οκνηροί. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη πληγή για κάποιον άνθρωπο που είχε συνηθίσει την πολυπραγμοσύνη να φτάνουν στιγμές που να νιώθει ότι "βάλτωσε", που σταμάτησε να έχει ιστορίες για να πει. Πιστεύω πως ,όπως και να έχουμε συναρμολογήσει το πάζλ της ζωής μας, στο τέλος μετράει η ιστορία που θα πεις. Θα έχεις φτάσει στο σωματικό « ναδίρ» σου αλλά η ψύχη σου θα αναγεννιέται από το συνονθύλευμα αναμνήσεων  να σε συνεπαίρνει. Σπουδαία η ασήμαντη η ιστορία αν εσένα σε "ευφραίνει" κάθε φορά που την ξεσκονίζεις από το ράφι της λήθης τότε θα είσαι πραγματικά ευτυχής. Δεν έχει να κάνει με το αν έζησες μια ζωή μέσα στην αρετή και στην καλοκαγαθοσύνη. Ποιος μπορεί να αποφύγει να κάνει λάθος;! Ποιος δεν έχει πει πότε ένα "Έσφαλα";! « Τι κράτησες από αυτό;» Είναι μια ερώτηση που πρέπει να απαντήσεις. Άφησες την ζωή σου να βουλιάξει από την "αμαρτία" ή σκούπισες το χυμένο γάλα και τα δάκρυα σου συνεχίζοντας να παλεύεις; Άλλωστε μας είναι δύσκολο να λειτουργούμε πάντα με γνώμονα τη λογική και μόνο αυτή. Μέσα από τις πράξεις μας να διαποτίζονται από το συναίσθημα φανερώνεται η αλήθεια που περιγράφει ο Πασκάλ. Η καρδιά έχει μια λογική που η λογική αγνοεί.

2+2= ?

       

 Καθημερινά γινόμαστε μάρτυρες τέτοιων..μαθημάτων, παπαγαλάκια λογής λογής   να βομβαρδίζουν τη λογική μας με στρεβλές αλήθειες. Φτάνουν σε βαθμό τέτοιο που είναι να απορείς με το φόβο και την αποδοχή που λαμβάνουν.
            Των ημερών είναι η αμφισβήτηση των  νεκρών του Πολυτεχνείου, όπως ισχυρίζονται φασιστοειδή  -μέλη ή μη, εγκληματικής οργάνωση. Το ακούς στα καθεστωτικά ΜΜΕ , το ακούς στην τηλεόραση αν ακόμη τους κάνεις τη χάρη και βλέπεις, ακόμη περισσότερο το ακούς  στις σχολές , σε συνελεύσεις φοιτητών( αν θεωρούνται τέτοιες ακόμη).
            Ένα ...μάθημα ρουτίνας πλέον αποτελεί και η επιτυχία , το σαξέςς (ή σασεξ) στόρυ του  μπαρμπ' Αντώνη,  και άλλα που δεν χρειάζεται να πλατυάσω  επ αυτών, καθώς μια παρακολούθηση κάποιου δελτίου ειδήσεων  κανείς δύναται να καταγράψει  επαρκή λίστα .
            Όμως τι; Θα κάτσουμε αφού προς στιγμήν αναρωτηθούμε για τα λογικά μας και θα συνεχίσουμε να βλέπουμε την παράσταση; Θα κάνουμε ευθύς εξαρχής ..τουμπεκί;   Θα γίνουμε οι καλύτεροι,τους, μαθητές;  Θα παραμέινουμε τα προβατα προς σφαγή; Ή θα αποτελέσουμε  το λίπασμα για  κάτι  διαφορετικό;

"Και τι δεν κάνατε για να με θάψετε, όμως ξεχάσατε πως ήμουν σπόρος"   έγραψε πρώτος ο Ντίνος Χριστιανόπουλος, και συχνά πυκνά θα το δεις σε κάποιο τοίχο , δίπλα σε βρισιές περί αιδοίων , θυρών , και λοιπών  ..όμορφων.

            Τι θα μας οδηγήσει στην εύρεση της απάντησης; Στη  στάση  που  θα κρατήσουμε απέναντι  στα γεγονότα και κυρίως στη δράση που θα πράξουμε απέναντι σε αυτά, στο "δάσκαλο" μα και την επιβολή των "αλλαγών" στο βίντεο εν προκειμένω; Κατ εμέ,  ο Φόβος  αποτελεί  βασικότατο στοιχείο και κριτήριο για ό τι  αφορά  το πως θα συμπεριφερθούμε. Όμως αλήθεια, φόβος για ΤΙ? Τι έχεις να φοβάσαι αν Βλέπεις ότι καθημερινώς σου μειώνουν τη προσωπικότητα σου τσαλακώνουν τα όνειρα και σου καταστρέφουν τι ζωή;; Τι έχεις να φοβηθείς όταν  το μόνο που έχεις να χάσεις από τη ρήξη απέναντι τους είναι η δουλεΊα;
Άβυσσος όμως η ψυχή που λένε..
            Πέραν του φόβου, το "ίδιον όφελος" είναι  παράγοντας  αλλοίωσης της αλήθειας πόσο μάλλον  όταν εκτός της βολής σε απλά στάδια, έχεις και τυχόν ..κέρδη. Σαφώς δεν αναφέρομαι στους στυλοβάτες της κατάστασης, αλλά στον κάθε """απλό""" άνθρωπο που  ορέγεται τη θέση του ανώτερου του σαυτή την κατάσταση , ή απλώς δε θέλει να χάσει την υπάρχουσα δική του. Για κείνον που όχι μόνο δεν σκέφτεται το  τετριμμενο μεν, αληθινό δε,   " μέλλον των παιδιών του" εντός ή εκτός εισαγωγικών, αλλά και δρα εγωκεντρικά σε σημείο αηδίας.
            Πως αντιμετωπίζεται η κατάσταση; πως θα έπρεπε;  Ας κάτσουμε να σκεφτούμε. Ας σκεφτούμε τι θέλουμε να είμαστε και πως θέλουμε να νιώθουμε όταν θα φτάνουμε στο τέλος της διαδρομής.  Για αρχή όμως
ας βγούμε στους δρόμους-εντός ή εκτός εισαγωγικών πάλι- και ας Πράξουμε.

 Αποχαιρετώ σας  με δύο από τις  φράσεις που πέρασαν καθώς το σκεφτόμουν.

"Συνομήλικος είναι ο φόβος με το θάνατο"

~Active member , Αύριο 

"Οι μέρες της αφθονίας σας είναι μετρημένες"

~The Edukators(2004),
εδώ και κεί